04 Οκτ Eμπιστοσύνη στον εαυτό μας
Ο καθένας μας πορεύεται στην ζωή με οδηγούς τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του. Όσο καλύτερη επαφή έχει με αυτά, τόσο καλύτερη θα είναι η κρίση του και οι συνειδητές αποφάσεις του. Αυτό μπορεί κάποιος να το μάθει κυρίως μέσα από την ψυχοθεραπεία. Όσο περισσότερη εμπιστοσύνη έχουμε στην ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε και να κατανοούμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας, τόσο πιο εύκολα αυτά μας αποκαλύπτονται.
Όσο περισσότερο αγαπούμε τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο αυτός μας αποκαλύπτεται, δηλαδή μας επιτρέπει να τον γνωρίσουμε. Όσο περισσότερο γνωρίζουμε τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο τον αγαπούμε. Και ενός καλού, μύρια έπονται.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι πάντοτε οι σκέψεις μας είναι καθαρές και τα συναισθήματα ευχάριστα. Πολλές σκέψεις και συναισθήματά μας μάς προβληματίζουν, συχνά σε βαθμό διανοητικής σύγχυσης ή συναισθηματικής δυσφορίας. Αυτή είναι η φύση των πραγμάτων. Αυτός είναι ο εαυτός μας και πρέπει να τον αποδεχθούμε και να τον αγαπήσουμε όπως είναι τώρα! Όχι όπως θα επιθυμούσαμε να είναι ο εαυτός μας εις το μέλλον.
Αυτός που εμπιστεύεται τον εαυτό του και θέλει να εξελιχθεί ως άνθρωπος, πορεύεται στην ζωή με οδηγούς μόνο τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν λαμβάνει υπόψιν του τις σκέψεις και τα συναισθήματα των άλλων. Η τελική κρίση και απόφαση όμως είναι καθαρά προσωπικά δικιά του.
Οι λανθασμένες κρίσεις και αποφάσεις είναι μέσα στο πρόγραμμα. Εάν κάποιος λειτουργεί όπως προαναφέρθηκε, τότε «τα λάθη μας γίνονται η περιουσία μας».
Επίσης οι δυστυχισμένες στιγμές είναι συνήθως αυτές που μας διδάσκουν και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.
Εξάλλου, ουδείς αναμάρτητος (δηλαδή αλάνθαστος). Εμείς οι Ελληνορθόδοξοι κοροϊδεύουμε «το Αλάθητον του Πάπα της Ρώμης». Όταν ο Χριστός είπε «ο πρώτος αναμάρτητος τον λίθον βαλέτω» (δηλαδή, αυτός που δεν έχει αμαρτήσει ποτέ στην ζωή του, αυτός να πετάξει την πρώτη πέτρα), τότε βέβαια κανένας δεν πέταξε πέτρα για να λιθοβολήσουν κάποια πόρνη σύμφωνα με τα τότε Εβραϊκά έθιμα.
Η έκφραση «τον έστειλε αδιάβαστο» έχει να κάνει με το γεγονός ότι στην επικήδεια λειτουργία, ο παπάς που διαβάζει τον νεκρόν, μεταξύ άλλων λέει: «Συγχώρεσέ τον για τις αμαρτίες του (βλέπε εδώ λανθασμένες κρίσεις, αποφάσεις και ενέργειες), τόσο αυτές που διέπραξε συνειδητά, όσο και αυτές που διέπραξε χωρίς να το καταλαβαίνει ότι ήταν αμαρτίες, επειδή άνθρωπος ήταν και οι άνθρωποι από την φύση τους διαπράττουν σφάλματα».
Εννοείται από τα παραπάνω ότι είναι παράλογο να απαιτεί κάποιος από τον εαυτό του να είναι «τέλειος». Το τέλειο είναι ο εχθρός του άριστου. Η βελτίωση μοιάζει με μια σκάλα που ανεβαίνουμε λίγα σκαλιά πάνω κάθε φορά και κατεβαίνουμε κάποια άλλα. Η βελτίωση έρχεται σιγά σιγά μέσα από την συνεχή προσπάθεια και να μην ξεχνάμε, ειδικά «όταν κατεβαίνουμε τα σκαλιά» από που ξεκινήσαμε.
Επί πλέον είναι λανθασμένη στρατηγική ζωής να επιτρέπει κανείς στον εαυτό του να αμφιβάλλει για τις καθημερινές του κρίσεις και αποφάσεις. ΤΕΛΟΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.
Από τον Καθηγητή Ι.Ν.Νέστορος.